vervroegd zwangerschapsverlof

Het academiejaar is gestart vanaf 18 augustus, kun je het geloven?! Zoals altijd zijn we er vollenbak ingevlogen met de tweede zit en het schrijven en bewerken van cursussen. Ik ving ook een deeltje van de opdracht van een (bevallen)collega op omdat zij pas vanaf 1 sept werd vervangen. En maar gas geven... Voor ik het wist zat ik doodmoe voor mijn gynecoloog, mijn hormonen elke kant uitwijzend en mijn gezicht zo "getrokken" als iets (ik zie dat zelf niet, maar de mensen merken dat op). De gynecoloog raadde mij ten stelligste aan om vroeger te stoppen met werken... Vroeger stoppen met werken? Ah ja, dat is een mogelijkheid, dacht ik bij mijn (te) plichtsbewust zelf. Geen haar op mijn hoofd had er tot dan toe aan gedacht om dat te doen; ik zou gewoon doorwerken tot de laatste week voor de uitgerekende bevallingsdatum (=rond 20 okt). Na een paar zéér emotionele uitspattingen (lees: oncontroleerbare huilbuien) begon ik in te zien en te voelen dat het vroeger stoppen met werken een feit moest worden. Ik zag mezelf absoluut niet voor een paar nieuwe klassen lesgeven voor 2 weken met een hoogzwangere buik (en een zeer onstabiele hormonenspiegel door de vermoeidheid!). Gelukkig kon mijn vervangster ook vroeger starten en zo hebben we mekaar afgelost op maandag 22 september. Ik voelde me direct een heel stuk lichter, een pak van mijn hart, een last van mijn schouders,... nu kon ik me volledig storten op de vele babydingen die nog moesten gedaan worden: een hele papierwinkel in orde brengen, kleertjes wassen, sorteren, alles van de "zolder" halen, geboortekaartjes ontwerpen én in mekaar knutselen, alsook de geboortesuiker,... En ondertussen nog wat genieten van mijn andere rakkers. Ik begin mij serieus af te vragen wanneer ik dat in godsnaam allemaal zou gedaan hebben moest ik blijven werken zijn?